Χορός και ...μαθηματικά

Δε θυμάμαι από πότε άρχισε να μου αρέσει ο χορός. Πιθανόν από τη μέρα που γεννήθηκα. Πιθανόν από πριν γεννηθώ.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όπου γλέντι και χαρά, η Μαντάλω πρώτη. Στην Α΄ δημοτικού έθεσα το αίτημα μου στην οικογένεια."Θέλω να με γράψετε στο μπαλέτο". Με έγραψαν… σε ένα σύλλογο του δήμου με παραδοσιακούς χορούς. Τσάμπα βλέπεις.
Πού χρήματα για μπαλέτα και πολυτέλειες; Μεροδούλι- μεροφάι ο πατέρας, πέντε στόματα είχε να ταΐσει, μαζί με τη γιαγιά έξι. Και η "πριγκηπέσα" τους ήθελε και μπαλέτα. Βολεύτηκα με τους παραδοσιακούς. Εκεί εκτόνωνα το πάθος μου με την κίνηση και τον χορό. Έτσι στην Α΄ Γυμνασίου γράφτηκα στο "Λύκειο Ελληνίδων". Για όσους δε γνωρίζουν… "πανελλήνιος συλλογος (ή σωματείο δε θυμάμαι)παραδοσιακών χορών".Τσάμπα και κει φυσικά.Αλλά είχα μεγαλώσει και δεν την έβρισκα πια με τους κυκλωτικούς χορούς.Ήταν η εποχή που είχαν αρχίσει να μου τη σπάνε οι κύκλοι γενικώς.
Τρελαινόμουν όμως με χορούς"ζευγαρωτούς".Ιδιαίτερη αδυναμία ο «μπάλλος»,που εκεί μας έμαθαν όσο χορεύουμε, να μην αφήνουμε από τα μάτια μας, τα μάτια του παρτενέρ μας. Σε οποίο σημείο βρισκόμασταν, απέναντι ,δίπλα, πίσω , τα κεφάλια πάντα ήταν γυρισμένα και κοιτιόμασταν στα μάτια. (Κάτι που μου έμεινε μέχρι και τώρα, όχι όταν χορεύω αλλά όταν συζητάω). Ήταν και ένας άλλος χορός, που μου άρεζε πολύ, φερμένος από τα βάθη της Ανατολίας, κάτι σαν βάση του γνωστού "ζειμπέκικου", με τη διαφορά ότι αυτός ο χορός απαγορεύονταν από το σύλλογο να τον χορεύουν τα κορίτσια, τα οποία απλά χτυπούσαν παλαμάκια όταν χόρευαν τα αγόρια(Ζεϊμπέκιδες). 'Ομως, το ζεϊμπέκικο μαζί με το τσιφτετέλι, ήταν εκείνοι ακριβώς οι χοροί που ήξερα από πριν γεννηθώ. Στην Γ΄ γυμνασίου παράτησα το Λ.Ε, δεν έφτανε ο χρόνος, ζοριζόμουν και στο σχολείο, μετριότατη μαθήτρια με εξαίρεση τα μαθηματικά, που μαζί με το χορό ήταν τότε οι δύο μεγάλες μου αγάπες.
Είπα μαθηματικά και τι θυμήθηκα….!
Έκτη τάξη στο 4ο Γυμνάσιο θηλέων. Κοπέλα ντροπαλη, διακριτική, σχεδόν αφανής. Μέσα μου κάτι σιγόβραζε, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμη τι ήταν. (Μη κάνετε συγκρίζεις με τις τωρινές ίδιες ηλικιες...καμμιά σχέση). Είχα ήδη αρχίσει τότε να καταλαβαίνω ότι ο χορός δεν ήταν απλά για μένα "γλέντι".'Ηταν τρόπος συναισθηματικής έκφρασης.'Ημουν στενοχωρημένη ...χόρευα.'Ημουν χαρούμενη ...χόρευα.'Οταν ερωτεύτηκα τον Λάκη Κομνηνό έβγαζα τον νταλγκά μου χορεύοντας σσσέικ.'Ολα τα κορίτσια τότε ερωτευμένα με τον Πουλόπουλο. Εγώ με τον Κομνηνό και μάλιστα τον γνώρισα σε ρόλο κακού και αιμοβόρου βρώμικου και άσκημου, δε θυμάμαι πιο έργο ήταν, δηλαδή θυμάμαι, αλλά δε θέλω να θυμάμαι τι μαλακίες μας πήγαιναν με το σχολείο να βλέπουμε, άσε που άμα το πω θα προδωθεί η χρονολογία και... εντάξει μη σας προβληματίζω τώρα με προσθαφαιρέσεις.Μετά έγινε καλός και όμορφος στο "εκείνο το καλοκαίρι"αλλά τότε μου πέρασε, γιατί ερωτεύτηκα τον οδηγό του λεοφωρείου που πηγαίναμε στο σχολείο και είχε βάρδια πρωινή μέρα παρά μέρα.'Εναν μουρτζούφλη γύρω στα 25, με τη τσίμπλα στο μάτι και μονίμως αξύριστο, 7 η ώρα το πρωί που παίρναμε το λεοφωρείο. Αυτουνού του αφιέρωσα καμμιά δεκαριά μπάλλους μετά μου πέρασε κι αυτός.
Τελευταία εκδρομή, ημερήσια, λίγο πριν αρχίσουν οι τελικές εξετάσεις. Συνοδός των 30 κοριτσιών της τάξης μου, ο καθηγητής μαθηματικών. Νέος(με τα σημερινά μου μάτια) και φρεσκοδιορισμένος εκείνη τη χρονιά στο σχολείο μας . 25 από τις συμμαθήτριες ερωτευμένες με τον μαθηματικό. Οι άλλες 4 δεσμευμένες ήδη πήγαιναν για γάμο μετά το τέλος του σχολείου. Και εγώ, που εκτός του ότι αναρωτιόμουν τι του έβρισκαν του «γέρου», ήταν και το γεγονός ότι με αηδίαζε οτιδήποτε είχε σχέση με χαρέμι και αγέλη.( Κάτι που δε κατάφερα να ξεπεράσω μέχρι και σήμερα. Φανατικός πολέμιος της "αγελοποίησης των μαζών"κάποια ωραία εποχή... Αγελοποιήθηκα-λίγο- αναγκαστικά αργότερα, αλλά η χαρεμοποίηση συνεχίζει να μου φέρνει αναγούλα.
Στο δρόμο της επιστροφής, λοιπόν, από την εκδρομή. Μουσική στο πούλμαν με τραγούδια μερακλήδικα…,οι 25 σαν σουρωμένες μελισσούλες να σιούνται να λυγιούνται γύρω από τον μαθηματικό στο μπροστινό μέρος του πούλμαν, οι 4 κοιμόντουσαν ή ονειρεύονταν τη μέρα του γάμου τους και γω στη τελευταία σειρά καθισμάτων του πούλμαν, είχα κλείσει τα μάτια μου για να μη βλέπω τις «μελισσούλες» και μου γυρίζουν τ' άντερα.
Συνεπαρμένη από τη μουσική χόρευα με τη φαντασία μου τον δικό μου χορό, μόνο για μένα, ξυπόλητη σε μια αμμουδιά, δίπλα σε μια μεγάλη φωτιά. Τώρα πώς τόλμησα και πώς μου βγήκε δε ξέρω... σηκώνομαι όρθια πάνω στο κάθισμα, με μάτια κλειστά και αρχίζω να λικνίζομαι σε αργό ρυθμό τσιφτετελιού, μιμούμενη τη κίνηση των φύλλων του δέντρου, όταν ελαφρύς αέρας τα διαπερνά, με τα χέρια ψηλά, χαλαρά και λυγισμένα ελαφρώς στους αγκώνες, να κάνουν κινήσεις ανάλογες με το σώμα, πότε να σταυρώνουν μεταξύ τους μπροστά στο πρόσωπο, πότε να ανεβαίνουν λίγο πάνω από το κεφάλι, πότε να κατεβαίνουν στο ύψος των ώμων, ακολουθώντας την ήπια αυτή κίνηση οι παλάμες και τα δάκτυλα, το κεφάλι ριγμένο πάντα πίσω, χωρίς να ανοίγουν τα μάτια. Βρισκόμουν σε μια κατάσταση έκστασης.
Το τραγούδι τέλειωσε, συνήλθα από την έκσταση και κατακόκκινη (φαντάζομαι) γιατί ένοιωθα να έχει πάρει φωτιά το πρόσωπό μου, άνοιξα τα μάτια μου με την ελπίδα ότι δε με είδε κανείς. Και βλέπω το πρόσωπο του μαθηματικού λίγα εκατοστά μπροστά μου ανασηκωμένο προς το μέρος μου, όπως συνέχιζα να είμαι επάνω στο κάθισμα, να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.(Λίγο καιρό αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι "βλέμμα αντρικό").Και μια φωνή αγνώριστη(ένα χρόνο τον άκουγα να παραδίδει, τέτοιο ήχο πρώτη φορά άκουγα) να μου λεει:
«Βρε σιγανοπαπαδιά …που ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό»;
«Πως είπαμε σε λένε»;
«Δε σε ρώτησα το επώνυμο... το άλλο... το μικρό…»

ΕΕΕΕΕ...ΕΕΕΕΕ.....ΕΛΑ ΣΤΟ ΧΟΡΟ....!
ΡΙΧΤΟ ΡΕ ΝΙΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΑΝΤΑΜΑ!
Get your own playlist at snapdrive.net!