Ο φίλος μου ο Ιωνάθαν.

Τέλη Ιουλίου 2005, σε κάποιο κάμπιγκ στη Χαλκιδική. Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο προς τη Δύση. 'Ημουν ξαπλωμένη κάτω από ένα φοίνικα, αγναντεύοντας την θάλασσα και την ομορφιά της φύσης. Τρεις μέρες πριν, κάτω από αυτόν τον φοίνικα είχα τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου "Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον". 'Ενας γλάρος, διαφορετικός από τους άλλους, τον οποίο αγάπησα και θαύμασα όπως όλοι, όσοι διάβασαν το βιβλίο. Μπροστά μου ένα πέτρινο στενό γεφυράκι να μπαίνει βαθειά στη θάλασσα, ορίζοντας έτσι και τα σύνορα του κάμπιγκ.

Τότε τον είδα! Καθόταν εκεί. Στο τέρμα από το γεφυράκι. 'Αρπαξα το κινητό με σκοπό να τον φωτογραφίσω και πλησίασα περπατώντας μέσα στη θάλασσα , πλάι από το γεφυράκι. 'Ηταν κουρνιασμένος και λαβωμένος. Η δεξιά του φτερούγα κρεμόταν ακουμπώντας η άκρη της πάνω στη ζεστή πέτρα.Το θλιμμένο βλέμμα του, καρφωμένο πέρα μακρυά στον ορίζοντα. Σαν να κοιτούσε το προορισμό του ή σα να περίμενε κάτι να έρθει από κει. Αγνόησε τελείως την παρουσία μου.

Τον άγγιξα με την ανάστροφη της παλάμης μου απαλά στα φτερά του, με φόβο μη τον τρομάξω. Δεν κινήθηκε καν. Με αγνοούσε επιδεικτικά.' Αρχισα να τον χαϊδεύω όλο και περισσότερο, σε μια προσπάθεια να του δείξω πως δεν ήταν μόνος.

Ανασηκώθηκε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τον ορίζοντα. Προχώρησε λίγα βήματα μπροστά μισανοίγοντας τα φτερά του, σε μια προσπάθεια να πετάξει.

Ξαναγύρισε πίσω. Στάθηκε μπροστά μου και με κοίταξε ίσα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν θυμωμένο. Μήπως θύμωσε που τον ένόχλησα; Μήπως έτσι είναι το βλέμμα των γλάρων; Μήπως με συμπάθησε;
'Εμεινε έτσι ασάλευτος μπροστά μου για λίγα λεπτά. Σα κάτι να μου ζητούσε.Σα κάτι να 'θελε.Ή μήπως ήταν ιδέα μου; Αλλά πως να επικοινωνήσει ένας γλάρος με χτυπημένο φτερό, με έναν άνθρωπο που δεν έχει καν φτερά;

Πήρε και πάλι το δρόμο προς την άκρη της γέφυρας και γω τον ακολουθούσα περπατώντας δίπλα του μέσα στο νερό. Μόλις έφτασε στο τέρμα, άρχισε να ανοιγοκλείνει δυνατά τα φτερά του σε μια προσπάθεια να πετάξει. Μάταια!

"'Αλλη μια φορά" του ψυθιρίζω.

Δεύτερη προσπάθεια,μερικά μικρά πηδηματάκια και πάλι χτύπημα των φτερών του, αλλά πάλι τίποτα.

"Προσπάθησε,θα τα καταφέρεις"!

Στην τρίτη προσπάθεια κατάφερε να απογειωθεί. Δεν πήγε όμως μακρυά. 'Εκανε κύκλους πάνω απ' το κεφάλι μου, με τη μια φτερούγα να κρέμεται άτσαλα, δίνοντας μια αστεία εικόνα που με έκανε να χαμογελάσω. Σιγά σιγά άρχισε να παίρνει ύψος και να ξεμακραίνει προς τον ορίζοντα.

Ξαφνικά παίρνει στροφή προς το μέρος μου, κάνοντας μια χορευτική φιγούρα, σταθεροποιεί τα φτερά του ζυγιάζοντας τα και μετά βουτιά προς τη θέση που βρισκομουν. Μερικοί κύκλοι γρήγοροι, με τα φτερά σε θέση οριζόντια και τελείως ακίνητα, γερμένος λοξά σχεδόν κάθετα με τη θάλασσα. Τον κοιτούσα και γυρνούσα γύρω- γύρω χωρίς να τον χάνω από τα μάτια μου. Με μια απότομη κίνηση άρχισε να κουνάει τα φτερά του, πήρε ύψος, γύρισε το βλέμμα στον ορίζοντα που τον καλούσε προκλητικά και πέταξε ψηλά στον ουρανό. Τον είδα να κατευθύνεται βιαστικός στον προορισμό του. Πετούσε όμορφα ακόμη και με τη φτερούγα να κρέμεται.Σήκωσα το χέρι σε μια κίνηση αποχαιρετισμού. Θαύμασα και ζήλεψα ταυτόχρονα το πέταγμά του. Ένας κόμπος στο λαιμό, δυό δάκρυα που κατάπια , μια εγωιστική ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσει να παίξει μαζί μου και ταυτόχρονα μια ευχή.

Πέτα, Ιονάθαν μου, πέτα! Φύγε!

Αν καμμιά φορά με θυμηθείς, έλα να μου δείξεις τις καινούργιες φιγούρες που έμαθες!

Καλά ταξίδια να έχεις!

(Η ιστορία είναι 100% αληθινή και οι φωτογραφίες τραβηγμένες με το κινητό μου)

"Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα

ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα

είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια

(δύο γλάροι) που γυρνάν ξανά στα ίδια"

>

Get your own playlist at snapdrive.net!