'Αμα ηλίω δύνοντι...

"...πλησιάζουν τα πράγματα, γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα - τώρα μπορώ ν' αρθρώσω την τάξη του σ' ένα μου ποίημα. Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω σ 'ευθείες το φως". (Ν. Βρεττάκος)

"Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώνα τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει"(Καβάφης)

"Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν"(Καβάφης)

"...διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω". (Καβάφης)

"Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας,σού'λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες. Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων .'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους ,μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου".(Ελύτης)


"Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα, ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο. Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε. Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του, όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας" (Ελύτης)


"'Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν. Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε. Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε το αμετανόητο χέρι, δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης". ( Ελύτης)

Έπεσε το πούσι αποβραδίς - το καραβοφάναρο χαμένο -

κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω, μεσ' στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί, πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.

Κάτου στα νερά του Port Pegasu, βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής, με τα δυο του πόδια στις καδένες.

Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες, με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό, κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.

Από να φοβάμαι και να καρτερώ, κάλλιο περισκόπιο και τορπίλα

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη. Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες·

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

(Ν.Καββαδίας-Πούσι)

"Toύ δειλινού το κύμα ας ταξιδέψει τα λόγια μου
αφήνοντας σε κάθε αμμουδιά
δυο λέξεις, μόνο δυο".(Σεφέρης)