ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ !

To σκέφτηκε και το αποφάσισε!Φέτος θα οργάνωνε στο σπίτι της το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς. Πέντε χρόνια τώρα παντρεμένη όλο σε άλλα σπίτια την έβγαζαν ,συγγενικά ως επί το πλείστον. Αλλά φέτος ήθελε να μείνει μόνη με την οικογένεια της. Το σύζυγο, τα δυο της παιδιά και τη πεθερά της που μόνη ζει η καημένη, αμαρτία είναι τέτοιες μέρες. Και στο κάτω κάτω είχε την ηθική υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της και στη δική της οικογένεια τις πατροπαράδοτες παραδόσεις.Μέρες το σκεφτόταν τι θα ετοιμάσει, πως θα το ετοιμάσει, πώς να κάνει να νοιώσουν οι αγαπημένοι της το γιορτινό κλίμα των ημερών.
Παραμονή πρωτοχρονιάς και η Μαίρη ετών 35 παρά κάτι, ξυπνητή από τις 6 το πρωί , σχόλασε, επιτέλους, από τη δουλειά της, σε ένα εμπορικό κατάστημα.( Κάποτε πρέπει να καταργηθεί να δουλεύουν οι γυναίκες την παραμονή των Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Πάσχα. Για να μη πω ότι πρέπει να θεσπιστεί να μη δουλεύουν τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν από αυτές τις γιορτές.)Άρχισε τον αγώνα δρόμου…κάτι ψώνια της τελευταίας στιγμής, να πάρει το μικρό από τη μάνα της και τη μεγάλη από τον παιδικό σταθμό. Να τα κάνει μπάνιο, να τα ταΐσει, να τα κοιμίσει (να έχουν αντοχές το βράδυ, μέρα που είναι σήμερα!)Έβαλε το ραδιόφωνο στο Δεύτερο, γέμισε ένα ποτήρι κρασί και ξεκίνησε τη διαδικασία μαγειρέματος, κάνοντας ταυτόχρονα σχέδια για το πώς θα δημιουργήσει κλίμα ευχάριστο για όλους .Επικαλέστηκε τις μνήμες που είχε από τα δικά της παιδικά χρόνια και πόσο όμορφα περνούσε με τους γονείς και τα αδέλφια της….τι έκανε η μητέρα ….τι έκανε ο πατέρας…φαγητό, γέλια, τραγούδια Χριστουγεννιάτικα, άνοιγμα των δώρων , εξερεύνηση του καινούργιου επιτραπέζιου που έφερε ο πατέρας, και φυσικά την καθιερωμένη"21" που έπαιζαν με …..φασόλια γίγαντες αντί χρημάτων. Όμορφες μέρες…όμορφες νύχτες!
Το φαγητό (παστίτσιο) και το γλυκό(καρυδόπιτα) συν σαλάτες και λοιπά εδέσματα όλα έτοιμα!Τα παιδιά ξύπνησαν.Να τους βάλει τα καινούργια τους ρούχα και να ετοιμαστεί και αυτή γιατί σε λίγο θα γυρνούσε και ο σύζυγος από τη δουλειά φέρνοντας μαζί και τη μητέρα του.Φόρεσε μια μαύρη ελαστική βελουτέ κοντή φούστα, με μια μακριά κόκκινη άνετη μπλούζα με αρκετά ανοιχτό μπούστο και κοιτάχτηκε στο καθρέφτη."Χοντρή!" είπε στο είδωλο της."Χυμώδης " άκουσε τη λάγνα- μπάσα φωνή της αυτοπεποίθησης. Της άρεσε αυτό, είδε το είδωλο της να χαμογελάει."Φτού σου κοπελάρα μου!!" της είπε και απομακρύνθηκε.
Βιαστικά, γιατί η ώρα περνούσε, κρέμασε πάνω της τα σετ χρυσαφικών ,δώρα της πεθεράς της στο γάμο, τη πρώτη γέννα, τη δεύτερη γέννα. Ένα "γκλούκ" της ήρθε στο στομάχι. Ψυχολογική αλλεργία στο χρυσό! Ξανακοίταξε στον καθρέφτη και τα "γκλούκ" στο στομάχι έγιναν δύο. Λατέρνα σκέτη! αλλά τι να κάνει; Άμα δε τα φορούσε θα της έλεγε η "μητέρα" ότι δεν εχτιμάει τα δώρα της, άσε που θα της θύμιζε ότι τα πλήρωσε μια περιουσία. Μα αυτή δεν ήθελε πανάκριβα χρυσά "γκλούκ" κοσμήματα. Ήθελε φτηνά ασημένια (και ποτέ σετ!) με περίεργες πέτρες και περίτεχνα χειροποίητα δεσίματα που αγόραζε από τους φοιτητές που τα πουλούσαν στην Αριστοτέλους. Αυτά της άρεζαν .Της ήρθε στο μυαλό η πριν λίγα χρόνια εικόνα της, με την ινδική φούστα –μπλούζα και μακρύ ταγάρι, ρούχα που ψώνιζε από ένα μαγαζί με ινδικά στην Αγίας Θεοδώρας και τα φτηνά σανδάλια που αγόραζε από τους σανδαλοποιούς της Μοναστηρίου. Αυτή ήταν η πραγματική Μαίρη!Ποια είναι τώρα αυτή η άγνωστη «μανδάμ» που την κοίταζει μέσα από τον καθρέφτη φορτωμένη με κοσμήματα, σα την παναγιά της Τήνου;Βρόντηξε τη πόρτα της ντουλάπας με τον μεγάλο καθρέφτη ενώ από μέσα της έλεγε…"Άντε μέρα που είναι…!"
Ώρα 11 παρά και όλοι γύρω από το στολισμένο τραπέζι. Έβαλε μια κασέτα στο στερεοφωνικό με τραγούδια γλετζέδικα, κατάλληλα για ευχάριστη ατμόσφαιρα .Ώσπου να φέρει το παστίτσιο από την κουζίνα το ραδιόφωνο είχε κλείσει και τα γλετζέδικα τραγούδια αντικαταστάθηκαν με μια αστυνομική ταινία στην τηλεόραση!Έκανε να την κλείσει τη ρημάδα, αλλά ένα "ΜΗ!"σε διφωνία την πάγωσε."Καλά αργότερα", σκέφτηκε," άντε μέρα που είναι!
"Ήθελε λίγο ακόμη αλάτι το παστίτσιο"είπε η "μητέρα".Στο δεύτερο κομμάτι, επίσης, παρατήρησε ότι το μακαρόνι ήταν πολύ βρασμένο.Στο τρίτο ότι τελικά έγινε πολύ "βαρύ"ίσως φταίει η μπεσαμέλ και …"φτάνει τόσο θα με πειράξει".Στη καρυδόπιτα ,δεν είχε δέσει καλά το σιρόπι , ήθελε λίγο ακόμη ψήσιμο, τα καρύδια ήταν πολλά, αλλά ευτυχώς στο τέταρτο κομμάτι θυμήθηκε το ζάχαρό της και η Μαίρη γλύτωσε τις περαιτέρω παρατηρήσεις.
Μετά το φαγητό ανοίχτηκαν τα δώρα χάρηκαν τα παιδιά, ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ "έχει αγωνία η ταινία" …ο σύζυγος…!Μα πότε θα τελειώσει η ταινία ;12 παρά τέταρτο η ώρα.Τελικά ο χρόνος άλλαξε παρέα με τον απρόσκλητο καλεσμένο, Κλίντ ΄Ηστγουντ.Άντε μέρα που είναι!Μάζεψε το τραπέζι ,έβαλε τα πιάτα στο πλυντήριο, έβγαλε από το ψυγείο μια παγωμένη σαμπάνια και έβαλε φρούτα και ξηρούς καρπούς σε μια πιατέλα.Πριν μπει στο σαλόνι εκτός από τα χαρούμενα γελάκια των παιδιών, της φάνηκε ότι άκουσε και κάτι σα …ροχαλητό!Ο σύζυγος κοιμόνταν για τα καλά ,γερμένος στο μεγάλο καναπέ. Τον λυπήθηκε είναι η αλήθεια .Δέκα το βράδυ έκλεισε το μαγαζί και η δουλειά βαριά.Η"μητέρα" με το ένα μάτι κλειστό και το άλλον ακόμη να προβληματίζεται να κλείσει… να μη κλείσει! Το αποφάσισε τελικά και πήγε στο καναπέ της κουζίνας να κοιμηθεί.‘Έμεινε να κοιτάζει τα παιδιά που είχαν αρχίσει να γλαρώνουν κι αυτά.Τα έβαλε για ύπνο δεν είχε πια διάθεση για τίποτα…Επιχείρηση "ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς απέτυχε!”

'Έμεινε μόνη. Πήγε στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Ακούμπησε το μέτωπο της στο παγωμένο τζάμι χαζεύοντας έξω τα πολύχρωμα λαμπιόνια που στόλιζαν το μπαλκόνι της όπως και τα γύρω μπαλκόνια! Της άρεζε αυτό το θέαμα. 'Ενα περίεργο συναίσθημα την πλημμύρισε σε αυτή την μαγική εικόνα που ήταν σα να ερχόνταν από κάποιο παραμύθι των παιδικών της χρόνων. Κάποιο δάκρυ πήρε το δρόμο για την έξοδο. Αποφάσισε να του κόψει τη πορεία, δε τα γούσταρε αυτά . Κάτι άλλο ήταν αυτό που ήθελε να κάνει τώρα και όχι να κλάψει. Έψαξε σε κάτι σκοτεινές γωνιές της ψυχής της και βρήκε τον άστεγο αλήτη της , να κοιμάται πίσω από μια ξεχασμένη κούτα με ινδικές φούστες ,ταγάρια και κομμένα σανδάλια. Του έδωσε μια κλωτσιά στα κωλομέρια και αυτός τινάχτηκε πάνω, κατεβάζοντας ….καντήλες!Αυτό ήθελε! τον άφησε να πει….. να πει…ενώ ταυτόχρονα πετούσε από πάνω της ένα- ένα τα στολίδια της λατέρνας μέχρι που ένοιωσε τη ψυχή της γυμνή κι ανάλαφρη.
Έβαλε ουίσκι σε ένα ποτήρι, ακούμπησε το μπουκάλι μαζί με τα τσιγάρα της στο τραπεζάκι δίπλα της που είχε ήδη γεμίσει με κεριά, έσβησε το φως και βάζοντας στα αυτιά της τα μεγάλα ακουστικά συνδέοντας τα με το στερεοφωνικό χύθηκε σε μια πολυθρόνα αφού πρώτα τη γύρισε έτσι ώστε να βλέπει μόνο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το φως των κεριών και τα λαμπιόνια που έκαναν κυκλικές διαδρομές πάνω στο δέντρο έκαναν τις ασημόχρωμες μπάλες να φαντάζουν σα τις γυάλινες σφαίρες μαγισσών που ξεπηδούν από μέσα εικόνες. Μια μεγάλη γουλιά από ουίσκι που συνοδεύονταν από μια βαθειά ρουφηξιά τσιγάρου (το πρώτο της ημέρας που θα απολάμβανε ολόκληρο μια και όσα άναψε λόγω βιασύνης τα ξεχνούσε να λιβανίζουν μόνα στο τασάκι μέχρι που έσβηναν. Η μουσική και το δεύτερο ποτήρι ουίσκι έγιναν αυθόρμητα οδηγοί στο ταξίδι της. Το δικό της ταξίδι. Μήπως έτσι δεν έκανε πάντα από τα παιδικά της χρόνια όταν ήθελε ξεφύγει από κάτι που δεν της άρεσε; Να στρέφει τον ενδιαφέρον της στους δικούς της κόσμους, στις σκέψεις της, στις ευαισθησίες της ψυχής της, σε όσα υπαρκτά την γοήτευαν ή ανύπαρκτα που η ίδια φαντάζονταν.
Απογειώθηκε…Έφυγε… μοναδικός επιβάτης μιας χρονομηχανής που την μετέφερε όπου ήθελε αυτή. Σε αναμνήσεις όμορφες από τα χρόνια της τα παιδικά, τα εφηβικά, τα χρόνια της ώριμης νεότητας πριν το γάμο της και μετά στροφή απότομη στο μέλλον, παραβλέποντας το παρόν και παίρνοντας το δρόμο για τ’ όνειρο!
'Ετσι την πήρε ο ύπνος κατά το ξημέρωμα, εκεί διπλωμένη στη πολυθρόνα της ,δίπλα από ένα τελειωμένο πακέτο τσιγάρα, ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι ουίσκι και ένα αχνό χαμόγελο να διαγράφεται στο ήρεμο πρόσωπό της, σημάδι που μαρτυρούσε ότι τελικά πέρασε μια όμορφη νύχτα Πρωτοχρονιάς .

Καλή Χρονιά!

Get your own playlist at snapdrive.net!
Το τραγούδι μιλάει για τις μοναχικές γυναίκες.Όμως το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου που νοιώθουν μόνοι.
Get your own playlist at snapdrive.net!