Η άλλη πλευρά

Η "Σκάλα για τον ουρανό" του blogoφίλου

ΚΟΥΚΟΥ

έγινε η αιτία έμπνευσης αυτής της ανάρτησης.

Ξύπνησε έχοντας στο μυαλό της ένα τραγούδι…"Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου, μες του μυαλού τ' αλώνια….." Πώς της κόλλησε άραγε; Να το 'βλεπε στον ύπνο της; Τελευταία είχε ανήσυχο ύπνο. 'Εβλεπε περίεργα όνειρα και ξυπνούσε κουρασμένη και με άσχημη διάθεση.Άλλες φορές πάλι, ξυπνούσε ευτυχισμένη μέχρι που διαπίστωνε ότι αυτό που είχε ζήσει ήταν απλά όνειρο. Σήμερα ήταν μια από τις «καλές» μέρες.
Τράβηξε τις κουρτίνες και ο ήλιος όρμηξε στο σαλόνι σαν εισβολέας. Ωραία μέρα για περίπατο, να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της ή να ξεφύγει από αυτές. Βάδιζε ακούγοντας τα πουλιά, να συνοδεύουν το τραγούδι του μυαλού της.
Με το που προσπέρασε την αυλή του σπιτιού του, της φάνηκε ότι άκουσε αμυδρά τον ήχο της φωνής του κάτι να της λέει. Κοντοστάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα αναποφάσιστη και τελικά γύρισε απότομα… με λαχτάρα σχεδόν. Μάλλον έκανε λάθος. Τον είδε από μακριά να παρατηρεί με ιδιαίτερη προσοχή κάτι λιγκούστρα. Φαινόταν κεφάτος και η όψη του είχε μια γαλήνη. Κάτι πήγε να του φωνάξει …αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη. 'Ηταν χαμένος στις σκέψεις του και από το ύφος του κατάλαβε ότι πρέπει να ήταν όμορφες. Δεν ήθελε να του ταράξει τη στιγμή. Είχε καιρό να τον δει τόσο ήρεμο. Άσε που τα πουλιά χαλούσαν τον κόσμο και ίσως να μην την άκουγε.
'Έμεινε για λίγο να τον κοιτάζει μήπως και γυρίσει να την δει. Του όφειλε και μια συγνώμη...
Μάταια! 'Έβγαλε έναν αναστεναγμό απογοήτευσης και συνέχισε τον δρόμο της.
Φλεβάρης μήνας και ο ήλιος απέναντί της έλαμπε σαν ανοιξιάτικος. Παρ' όλο που ο καιρός είχε μια γλυκιά ζέστη, ένοιωσε ξαφνικά να κρυώνει. Έριξε το πάθος της στους ώμους και τυλίχτηκε μ' αυτό. Της φάνηκε πιο βαρύ από άλλες φορές. Την ζέστανε όμως κάπως και συνέχισε να ανηφορίζει.
Στ' αυτιά της έφτασε από μακριά ήχος μηχανής αυτοκινήτου και το τραγούδι «stair away to heaven» των zeppelin που μπερδεύονταν με το τραγούδι των πουλιών.
Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της ...

Get your own playlist at snapdrive.net!

'Ηχος Σιωπής

Get your own playlist at snapdrive.net!

Ο ΛΕΚΕΣ

Σήμερα έχω νεύρα. Δεν ξύπνησα καλά. Όχι, δεν συντρέχει κανένας ιδιαίτερος λόγος. Χθες βράδυ κοιμήθηκα μια χαρά. Σήμερα ξύπνησα ως ταύρος μαινόμενος! Ας κάνω μια προσπάθεια να αυτοψυχαναλυθώ (ή ψυχ…αναλωθώ μήπως;)
"Δεν υπάρχει αρνητικό συναίσθημα χωρίς υπόβαθρο". Λένε οι ειδήμονες (ενώ τα θετικά μπορεί να στέκονται και στον… αέρα … αλλά δεν ασχολούμαστε με αυτά τώρα).
Για να δούμε τις πιθανές αιτίες .
Α)Το ξυπνητήρι της κόρης μου άρχισε να ουρλιάζει από τις 6, για να σηκωθεί στην 7,30 να πάει στη δουλειά.
Ξύπνησε όλη η πολυκατοικία εκτός από την κόρη μου. Δε νομίζω να είναι αυτό γιατί έτσι γίνεται κάθε μέρα.
Β)Θα φταίει το όνειρο που είδα. Δεν το θυμάμαι.( 'Η μήπως το θυμάμαι και υποσυνείδητα θέλω να το ξεχάσω;)
Γ)Με το που ξυπνάω πάντα το πρώτο που κάνω είναι να πιω καφέ. Αλλιώς δεν λειτουργώ, δεν επικοινωνώ, δεν μπαίνω στην πρίζα .Ανοίγω το κουτί του νες και μισή κουταλιά με το ζόρι έβγαλα. Είχα ξεχάσει να αγοράσω.
Δ)Πίνω μια γουλιά καφέ κάνω να πάρω τσιγάρο... το πακέτο…άδειο. (Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες πήγα να τραγουδήσω αλλά…συνήλθα εγκαίρως).Ευτυχώς εδώ κοντά έχουμε ντελίβερι. Ήρθαν γρήγορα αλλά δε μου πέρασε ούτε με το τσιγάρο το πρόβλημα.
Ε)Όχι! Δεν είδα ακόμη τις ειδήσεις της ημέρας.(Και στη κατάσταση που είμαι προτιμώ ακόμη να μη τις δω) Άρα δε χαλάστηκα από κει. Έτσι κι αλλιώς θα είναι τα ίδια με τα χθεσινά ή τα προχθεσινά, με αρκετή δόση χιονιού υποθέτω σε μια προσπάθεια να καλύφθεί η βρώμα και τη δυσωδία
Είπα βρώμα και θυμήθηκα τώρα….
ΣΤ)Πηγαίνοντας στο μπάνιο σκοντάφτω πάνω στο χαλί. Ανασηκώνεται το χαλί και βλέπω την άκρη από έναν μεγάλο λεκέ. Ναι είναι η αλήθεια ότι κάτω από το ωραίο χαλί μου έχω έναν λεκέ ...ΝΑ!..μετά συγχωρήσεως. Ομολογώ ότι έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον καθαρίσω πριν χρόνια όταν έκανα τη ζημιά(γιατί εγώ την έκανα, μη νομίζετε δηλαδή ότι ευθύνεται κανένας άλλος).Βρε, τι βιμ έρριξα, τι αζαξ για το πάτωμα, τι μπρεφ... δε φεύγει με τίποτα. Τι να κάνω... τι να κάνω…ρίχνω από πάνω ένα χαλί με ωραία χρώματα …και ηρέμισα. Ούτε λεκές φαίνεται ούτε τίποτα. Βλέπω το χαλί αγαλλιάζει η ψυχή μου , ξεχνάω τον λεκέ. Τι είπες; Να βγάλω το χαλί να αντιμετωπίσω τον λεκέ; Δε πάμε καλά! Δεν έχω καμιά διάθεση να πάθω κατάθλιψη. Και στο κάτω κάτω μεταξύ κατάθλιψης και θυμού …προτιμώ τον θυμό. Μου φεύγει πιο γρήγορα.
Ο ΛΕΚΕΣ ΔΕ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΛΕΜΕ!!!

Get your own playlist at snapdrive.net!

Εν ψυχρώ

Θα χιονίσει λένε αύριο!
Αχ τι όμορφα!
Θα σταθώ στο παράθυρο και θα χαζέψω την λευκή ομορφιά.
Στη ζέστη και τη θαλπωρή του σπιτιού μου, θα κάνω τον καφέ μου και θα αράξω στον καναπέ να ανοίξω την εφημερίδα.

«Η πείνα και ο υποσιτισμός στον κόσμο προκαλούν το θάνατο τουλάχιστον πέντε εκατομμυρίων παιδιών κάθε χρόνο(κατ’άλλους 10 εκατομ)»
Τα δικά μου παιδιά να ‘ναι καλά!

«Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. 854 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα. 18 εκατομμύρια θάνατοι, σχεδόν 50.000 άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από αίτια που σχετίζονται με τη φτώχεια (έλλειψη τροφής, ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν, AIDS, άδικες εμπορικές πολιτικές).»
Α πα πα! Ευτυχώς που αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Μακριά από μας!
Ας διαβάσω τι γίνεται στο τόπο μας.

«Συντάξεις πείνας».
Εντάξει αργούμε για την σύνταξη, δε με προβληματίζει από τώρα.

«Εργαζόμενος στην Ελλάδα, με μισθός 600 ευρώ το μήνα, και πολλές φορές και με 400 ευρώ το μήνα, πολλές φορές χωρίς ένσημα, και με χρέη σε πιστωτικές κάρτες και δάνεια»
Μα τι κόσμος πιά! Αφού δεν έχει να τις πληρώσει, πως ψωνίζει με πιστωτικές; Και παίρνει και δάνεια!
Μα που πας κύριε;Ποιος σου λεει να απλώνεις τα πόδια σου περα από το πάπλωμα;

«Κάτω από τα όρια της φτώχειας δύο εκατομμύρια Ελληνες
Μπα! Από πότε γίνεται αυτό και στην Ελλάδα;

" Το 78% τω απφοίτων έχει βιώσει στο πετσί του την ανεργία ,Το 82% έχει αλλάξει από δυο δουλειές και πάνω μέσα σε 5-7 χρόνια από αποφοίτηση, Το 55% απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης"
Κολοκύθια! Τώρα τους τεμπέληδες τους λέμε …" άνεργους!!

"Χιλιάδες νοικοκυριά σε 12 νομούς της χώρας χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης μετά τις 15 Φεβρουαρίου.»
Δεν πειράζει θα ανάψουμε το κλιματιστικό. Τι;; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εχουν κλιματιστικό? Μα καλά ...που ζούνε;;
Ουφ πια! Βαρέθηκα να διαβάζω τα ίδια και τα ίδια. Και όλα στενάχωρα!

Α! Να και κάτι ευχάριστο!
" Η Καλομοίρα θα πάει στη γιουροβίζιον"!!!!
Ωραία! Πηρα μια χαρά τώρα …δε λέγεται!!! Μαζί με το χιόνι ήρθε και έδεσε!

Now when you climb into your bed tonight
And when you lock and bolt the door
Just think of those out in the cold and dark'
Cause there's not enough love to go 'round
No there's not enough love to go 'round
And sympathy is what we need my friends
And sympathy is what we need
And sympathy is what we need my friends'
Cause there's not enough love to go 'round
No there's not enough love to go 'round
Now half the world hates the other half
And half the world has all the food
And half the world lies down and quietly starves'
Cause there's not enough love to go 'round
No there's not enough love to go 'round


Get your own playlist at snapdrive.net!

ΖΩΗ

Ζωή, Ζωή
σ' αγαπώ τόσο πολύ
γιατί νόημα δεν έχεις
κι ας ψάχνω ο έξυπνος χρόνια να
βρω το κλειδί σου
Σ' ακολουθώ
σαν του ανέμου το ουρλιαχτό
και κυλιέμαι μαζί σου
σε κλείνω στις χούφτες μου πριν
οι θεωρίες σε σκορπίσουν

Όσο διαρκούν οι στιγμές, διαρκείς φευγάτη κι εσύ
σαν τον κλέφτη
σε καμία ιδέα δε χωράς και
ο κάθε θεός πόσο στενός σου πέφτει

Ζωή, Ζωή στα παιχνίδια σου η αρχή και το τέλος
του κάθε φανατισμού που με καίει
με τρώει και με σώνει
στων φίλων μου τις ανάσες ακουμπώ
κι είναι μάλλινο ρούχο η χαρά τους
για να μην κρυώνω καθώς ξημερώνει

Δυο χιλιάδες κρύσταλλα εγώ
και όσο μ' αγαπάς μια κλωστή με κρατάει
οι διαφορές μας βροχή κοίτα στις σταγόνες
της πως ο έρωτας μας κυλάει

Ζωή, Ζωή σε μισώ τόσο πολύ γιατί
ασήκωτη γέρνεις στην πλάτη μου
ενώ μπρος στα μάτια μου μοιάζεις με στάχτη
Ζωή γλυκιά να σου δώσω μια σπρωξιά
στο κενό μου να πέσεις
μα πως μετανιώνω σαν φτάνεις
γυμνή εκεί στην άκρη

Θέλω να σε πάρω αγκαλιά,
ψέματα καινούργια να εφεύρω πάλι
και σε μια γωνιά εγώ κι εσύ
σαν δυο κολλητοί να πιούμε απ' το ίδιο μπουκάλι,
Ζωή, Ζωή

Στίχοι: Χρήστος ΘηβαίοςΜουσική: Χρήστος ΘηβαίοςΠρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Get your own playlist at snapdrive.net!

Στην όχθη

Αν μου ζητούσαν αυτή τη στιγμή να δώσω τη μισή μου ζωή ως αντάλλαγμα, για να βρεθώ εδώ...θα το έκανα. Αρκεί να ήταν λίγο πάνω από 6 ώρες (η ζωή μου) για να προλάβω να πάω.
Τόση είναι η διαδρομή μέχρι αυτό το πλατάνι, που με φιλοξένησε για λίγο προσφέροντάς μου τον δροσερό του ίσκιο, μια καυτή Αυγουστιάτικη μέρα . Στάθηκα για λίγο να ξεκουραστώ από την πεζοπορία, όταν σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και είδα αυτήν την εικόνα.

"Η ελπίδα κάνει προσπάθεια να τρυπώσει¨

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό στη θέα αυτής της εικόνας. Την αποθανάτησα για τις...δύσκολες ώρες.
Ξαπλωμένη ανάσκελα, πάνω στις ζεστές και υγρές πέτρες... κάτω από αυτόν τον πλάτανο,
για μια ανάσα, στις όχθες του Αχέρωντα.

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν την φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν

Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

Get your own playlist at snapdrive.net!(Για να απολάυσετε καλύτερα την εικόνα και να δείτε το μεγαλείο της κάντε την για λίγο screen saver)

Χορός και ...μαθηματικά

Δε θυμάμαι από πότε άρχισε να μου αρέσει ο χορός. Πιθανόν από τη μέρα που γεννήθηκα. Πιθανόν από πριν γεννηθώ.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όπου γλέντι και χαρά, η Μαντάλω πρώτη. Στην Α΄ δημοτικού έθεσα το αίτημα μου στην οικογένεια."Θέλω να με γράψετε στο μπαλέτο". Με έγραψαν… σε ένα σύλλογο του δήμου με παραδοσιακούς χορούς. Τσάμπα βλέπεις.
Πού χρήματα για μπαλέτα και πολυτέλειες; Μεροδούλι- μεροφάι ο πατέρας, πέντε στόματα είχε να ταΐσει, μαζί με τη γιαγιά έξι. Και η "πριγκηπέσα" τους ήθελε και μπαλέτα. Βολεύτηκα με τους παραδοσιακούς. Εκεί εκτόνωνα το πάθος μου με την κίνηση και τον χορό. Έτσι στην Α΄ Γυμνασίου γράφτηκα στο "Λύκειο Ελληνίδων". Για όσους δε γνωρίζουν… "πανελλήνιος συλλογος (ή σωματείο δε θυμάμαι)παραδοσιακών χορών".Τσάμπα και κει φυσικά.Αλλά είχα μεγαλώσει και δεν την έβρισκα πια με τους κυκλωτικούς χορούς.Ήταν η εποχή που είχαν αρχίσει να μου τη σπάνε οι κύκλοι γενικώς.
Τρελαινόμουν όμως με χορούς"ζευγαρωτούς".Ιδιαίτερη αδυναμία ο «μπάλλος»,που εκεί μας έμαθαν όσο χορεύουμε, να μην αφήνουμε από τα μάτια μας, τα μάτια του παρτενέρ μας. Σε οποίο σημείο βρισκόμασταν, απέναντι ,δίπλα, πίσω , τα κεφάλια πάντα ήταν γυρισμένα και κοιτιόμασταν στα μάτια. (Κάτι που μου έμεινε μέχρι και τώρα, όχι όταν χορεύω αλλά όταν συζητάω). Ήταν και ένας άλλος χορός, που μου άρεζε πολύ, φερμένος από τα βάθη της Ανατολίας, κάτι σαν βάση του γνωστού "ζειμπέκικου", με τη διαφορά ότι αυτός ο χορός απαγορεύονταν από το σύλλογο να τον χορεύουν τα κορίτσια, τα οποία απλά χτυπούσαν παλαμάκια όταν χόρευαν τα αγόρια(Ζεϊμπέκιδες). 'Ομως, το ζεϊμπέκικο μαζί με το τσιφτετέλι, ήταν εκείνοι ακριβώς οι χοροί που ήξερα από πριν γεννηθώ. Στην Γ΄ γυμνασίου παράτησα το Λ.Ε, δεν έφτανε ο χρόνος, ζοριζόμουν και στο σχολείο, μετριότατη μαθήτρια με εξαίρεση τα μαθηματικά, που μαζί με το χορό ήταν τότε οι δύο μεγάλες μου αγάπες.
Είπα μαθηματικά και τι θυμήθηκα….!
Έκτη τάξη στο 4ο Γυμνάσιο θηλέων. Κοπέλα ντροπαλη, διακριτική, σχεδόν αφανής. Μέσα μου κάτι σιγόβραζε, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμη τι ήταν. (Μη κάνετε συγκρίζεις με τις τωρινές ίδιες ηλικιες...καμμιά σχέση). Είχα ήδη αρχίσει τότε να καταλαβαίνω ότι ο χορός δεν ήταν απλά για μένα "γλέντι".'Ηταν τρόπος συναισθηματικής έκφρασης.'Ημουν στενοχωρημένη ...χόρευα.'Ημουν χαρούμενη ...χόρευα.'Οταν ερωτεύτηκα τον Λάκη Κομνηνό έβγαζα τον νταλγκά μου χορεύοντας σσσέικ.'Ολα τα κορίτσια τότε ερωτευμένα με τον Πουλόπουλο. Εγώ με τον Κομνηνό και μάλιστα τον γνώρισα σε ρόλο κακού και αιμοβόρου βρώμικου και άσκημου, δε θυμάμαι πιο έργο ήταν, δηλαδή θυμάμαι, αλλά δε θέλω να θυμάμαι τι μαλακίες μας πήγαιναν με το σχολείο να βλέπουμε, άσε που άμα το πω θα προδωθεί η χρονολογία και... εντάξει μη σας προβληματίζω τώρα με προσθαφαιρέσεις.Μετά έγινε καλός και όμορφος στο "εκείνο το καλοκαίρι"αλλά τότε μου πέρασε, γιατί ερωτεύτηκα τον οδηγό του λεοφωρείου που πηγαίναμε στο σχολείο και είχε βάρδια πρωινή μέρα παρά μέρα.'Εναν μουρτζούφλη γύρω στα 25, με τη τσίμπλα στο μάτι και μονίμως αξύριστο, 7 η ώρα το πρωί που παίρναμε το λεοφωρείο. Αυτουνού του αφιέρωσα καμμιά δεκαριά μπάλλους μετά μου πέρασε κι αυτός.
Τελευταία εκδρομή, ημερήσια, λίγο πριν αρχίσουν οι τελικές εξετάσεις. Συνοδός των 30 κοριτσιών της τάξης μου, ο καθηγητής μαθηματικών. Νέος(με τα σημερινά μου μάτια) και φρεσκοδιορισμένος εκείνη τη χρονιά στο σχολείο μας . 25 από τις συμμαθήτριες ερωτευμένες με τον μαθηματικό. Οι άλλες 4 δεσμευμένες ήδη πήγαιναν για γάμο μετά το τέλος του σχολείου. Και εγώ, που εκτός του ότι αναρωτιόμουν τι του έβρισκαν του «γέρου», ήταν και το γεγονός ότι με αηδίαζε οτιδήποτε είχε σχέση με χαρέμι και αγέλη.( Κάτι που δε κατάφερα να ξεπεράσω μέχρι και σήμερα. Φανατικός πολέμιος της "αγελοποίησης των μαζών"κάποια ωραία εποχή... Αγελοποιήθηκα-λίγο- αναγκαστικά αργότερα, αλλά η χαρεμοποίηση συνεχίζει να μου φέρνει αναγούλα.
Στο δρόμο της επιστροφής, λοιπόν, από την εκδρομή. Μουσική στο πούλμαν με τραγούδια μερακλήδικα…,οι 25 σαν σουρωμένες μελισσούλες να σιούνται να λυγιούνται γύρω από τον μαθηματικό στο μπροστινό μέρος του πούλμαν, οι 4 κοιμόντουσαν ή ονειρεύονταν τη μέρα του γάμου τους και γω στη τελευταία σειρά καθισμάτων του πούλμαν, είχα κλείσει τα μάτια μου για να μη βλέπω τις «μελισσούλες» και μου γυρίζουν τ' άντερα.
Συνεπαρμένη από τη μουσική χόρευα με τη φαντασία μου τον δικό μου χορό, μόνο για μένα, ξυπόλητη σε μια αμμουδιά, δίπλα σε μια μεγάλη φωτιά. Τώρα πώς τόλμησα και πώς μου βγήκε δε ξέρω... σηκώνομαι όρθια πάνω στο κάθισμα, με μάτια κλειστά και αρχίζω να λικνίζομαι σε αργό ρυθμό τσιφτετελιού, μιμούμενη τη κίνηση των φύλλων του δέντρου, όταν ελαφρύς αέρας τα διαπερνά, με τα χέρια ψηλά, χαλαρά και λυγισμένα ελαφρώς στους αγκώνες, να κάνουν κινήσεις ανάλογες με το σώμα, πότε να σταυρώνουν μεταξύ τους μπροστά στο πρόσωπο, πότε να ανεβαίνουν λίγο πάνω από το κεφάλι, πότε να κατεβαίνουν στο ύψος των ώμων, ακολουθώντας την ήπια αυτή κίνηση οι παλάμες και τα δάκτυλα, το κεφάλι ριγμένο πάντα πίσω, χωρίς να ανοίγουν τα μάτια. Βρισκόμουν σε μια κατάσταση έκστασης.
Το τραγούδι τέλειωσε, συνήλθα από την έκσταση και κατακόκκινη (φαντάζομαι) γιατί ένοιωθα να έχει πάρει φωτιά το πρόσωπό μου, άνοιξα τα μάτια μου με την ελπίδα ότι δε με είδε κανείς. Και βλέπω το πρόσωπο του μαθηματικού λίγα εκατοστά μπροστά μου ανασηκωμένο προς το μέρος μου, όπως συνέχιζα να είμαι επάνω στο κάθισμα, να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.(Λίγο καιρό αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι "βλέμμα αντρικό").Και μια φωνή αγνώριστη(ένα χρόνο τον άκουγα να παραδίδει, τέτοιο ήχο πρώτη φορά άκουγα) να μου λεει:
«Βρε σιγανοπαπαδιά …που ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό»;
«Πως είπαμε σε λένε»;
«Δε σε ρώτησα το επώνυμο... το άλλο... το μικρό…»

ΕΕΕΕΕ...ΕΕΕΕΕ.....ΕΛΑ ΣΤΟ ΧΟΡΟ....!
ΡΙΧΤΟ ΡΕ ΝΙΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΑΝΤΑΜΑ!
Get your own playlist at snapdrive.net!

Η σκιά της φλόγας

"Κι γω σ’ ευχαριστώ! Αν και το πιο μικρό...αυτό ήταν το πιο όμορφο "ταξίδι" μας από τα προηγούμενα."
Ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο κι η πόρτα έκλεισε.
Αυτή τη φορά όχι με δύναμη ή κλωτσιά όπως άλλοτε. Όχι! Απαλά, αργά, σιγανά. Σαν κάποιος να κοιμόνταν και δεν ήθελε να τον ξυπνήσει.
Σώμα και κεφάλι στηρίχτηκαν στη πόρτα, μάτια που σφάλισαν, χέρια που παρέλυσαν και κρέμασαν, αλλά η ακοή συνέχισε να ελπίζει…
Ήχος από βήματα που απομακρύνονταν…ήχος ασανσέρ που ανεβαίνει… ήχος ασανσέρ που σταματάει… ήχος κλεισίματος πόρτας ασανσέρ… ήχος ασανσέρ που κατεβαίνει… και μετά …ο τρομακτικός ήχος της απόλυτης σιωπής. Η ανάσα έκανε μια διακεκομμένη θορυβώδη βουτιά στους πνεύμονες, όταν συνειδητοποίησε ότι είχαν αδειάσει.
'Ορμηξε στα στίβενσαν. Δυο δάχτυλα που έτρεμαν έκαναν προσπάθεια να βγάλουν ένα τσιγάρο που έσπασε στη διαδρομή. Δεύτερο… βγήκε σώο! Η στέρηση της νικοτίνης ήταν σίγουρα αυτό που έφερνε το τρέμουλο. Δυο ώρες χωρίς τσιγάρο και μάλιστα με τέτοια συζήτηση….δεν είναι λίγο. 'Ασχετα αν τις ώρες που ήταν μαζί , η τελευταία της έγνοια ήταν το κάπνισμα. Δεν της το είχε απαγορέψει ποτέ. Αντιθέτως! Αλλά δεν ήθελε να του το θυμίζει σκεπτόμενη μήπως τον παρασύρει πάλι σε παλιές του «αμαρτίες».
Τον σεβόταν πάνω απ’ όλα. Τον σεβόταν όσο τίποτα άλλο! Τον «σεβόταν» όχι με την έννοια του φόβου…αλλά με την άλλη, την …γνήσια, εκείνη που πηγάζει από… πού στο διάολο είναι ο αναπτήρας; Ποτέ δεν τον βρίσκεις όταν τον χρειάζεσαι.
Θαρρείς και εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Μα πριν λίγο, που της μιλούσε, όταν γύρισε τα μάτια προς το διαχωριστικό, ψάχνοντας ένα σημείο να κρύψει το βλέμμα της, είδε τον αναπτήρα πάνω στα τσιγάρα της. Ήταν σίγουρη γι’ αυτό! Βρήκε άλλον κι άναψε τσιγάρο. Δυσκολεύτηκε να σημαδέψει τη φωτιά εκεί που έπρεπε. Όταν το πέτυχε, συνέχισε να κρατάει τον αναπτήρα αναμμένο στην ίδια θέση. Σα να προσπαθούσε με τη φλόγα του να κάψει τις αναμνήσεις... τα όνειρα…
Η νικοτίνη βούτηξε με λύσσα στο αίμα. Ένοιωσε το μούδιασμα. Το τρέμουλο δεν σταμάτησε. Περίεργο!
Προχώρησε προς τη μπαλκονόπορτα. Κοίταξε κάτω στο δρόμο, πιέζοντας με τον αντίχειρα του χεριού που κρατούσε το τσιγάρο, τη δεξιά άκρη του κάτω της χείλους, δαγκώνοντας την. Ο καπνός εισχώρησε στη μύτη και τα μάτια της και δάκρυσε. Από αυτό ήταν τα δάκρυα λοιπόν; Από τον καπνό! Φοβήθηκε μήπως ήταν… από κάτι άλλο(;)… Αποκλείεται! Δεν έκλαιγε εύκολα. Σχεδόν ποτέ!
Της ήρθε στο νου η Λαμπέτη στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο»… «Ντουμή, κλαίω, κλαίω Ντουμή…κλαίω, μπορώ και κλαίω…»!!! Άγγιγμα των δακρύων με το δείκτη… δοκιμή της γεύσης τους με την άκρη της γλώσσας. Μιμήθηκε την κίνηση της Λαμπέτη-Φιλουμένα. Πικρά της φάνηκαν. Μπα, θυμάται ότι πριν πολλά πολλά χρόνια, τότε που μπορούσε να κλάψει, ότι ήταν αλμυρόξινα. Και τώρα πικρά; Άλλαξε η γεύση τους; Το κωλοτσίγαρο θα φταίει.
Ίσα που πρόλαβε να δει τον σκούρο μπλε όγκο της Ξαρά να εξαφανίζεται στη βροχή, παίρνοντας τη τελευταία στροφή.
-Καλό «δρόμο» να έχεις και να προσέχεις.

Τραγούδι:Marianna Faithfull"Who will take my dreams away"
Σκηνή από την ταινία:"Girl on the bridge"

'Αμα ηλίω δύνοντι...

"...πλησιάζουν τα πράγματα, γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα - τώρα μπορώ ν' αρθρώσω την τάξη του σ' ένα μου ποίημα. Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω σ 'ευθείες το φως". (Ν. Βρεττάκος)

"Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώνα τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει"(Καβάφης)

"Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν"(Καβάφης)

"...διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω". (Καβάφης)

"Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας,σού'λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες. Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων .'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους ,μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου".(Ελύτης)


"Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα, ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο. Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε. Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του, όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας" (Ελύτης)


"'Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν. Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε. Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε το αμετανόητο χέρι, δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης". ( Ελύτης)

Έπεσε το πούσι αποβραδίς - το καραβοφάναρο χαμένο -

κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω, μεσ' στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί, πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.

Κάτου στα νερά του Port Pegasu, βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής, με τα δυο του πόδια στις καδένες.

Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες, με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό, κι είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.

Από να φοβάμαι και να καρτερώ, κάλλιο περισκόπιο και τορπίλα

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη. Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες·

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

(Ν.Καββαδίας-Πούσι)

"Toύ δειλινού το κύμα ας ταξιδέψει τα λόγια μου
αφήνοντας σε κάθε αμμουδιά
δυο λέξεις, μόνο δυο".(Σεφέρης)

Εξορκισμός

Μπάτε σκύλοι......

Κατόπιν εμπεριστατωμένης έρευνας επί του είδους της μουσικής(?) που αποκαλείται ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ έμαθα τα κάτωθι, τα οποία θεώρησα καλό να τα μοιραστώ μαζί σας, για να πλουτήσετε τις μουσικές σας γνώσεις

Απαραίτητες προϋποθέσεις για να θεωρείται ένα τραγούδι σκυλάδικο είναι τα κάτωθι.
1:Μουσική: Νταμπαντουμπατζίδικη
2:Στίχοι:δύο είδη επικρατούν: Α.Λόγια σταράτα και χωρίς περικοκλάδες& ΒΟΥ.Λόγια ακατανόητα σα παραλήρημα πυρετου
3:Φωνή:Δεν είναι απαραίτητη. Ένα απλό γαύγισμα είναι αρκετό.

Ας πάρουμε ένα δείγμα από την περίπτωση στίχων Α:
Τίτλος: Σέξυ
Ερμηνευτής: Αλέξανδρος
Στίχοι μουσική:Χριστόδουλος Σιγανός
Δισκογραφία «Αλέξανδρος-2007»

"Έλα,έλα κουνήσου στησ’το κορμί σου
Κάνε με πάλι να τρελλαθώ
Έτσι μωρό μου έτσι
Γίνε πιο σέξυ
Μέχρι να φτάσω στον ουρανό"

Δείγμα από περίπτωση Βου.

Ερμηνεύτρια Ναταλί (Αυτήν την πατριώτισσά μου που μια φορά την είχε ο Τριανταφυλλοπουλος σε μια εκπομπή του και ήταν και ο Νταλάρας;Το θυμάστε;;Ε! Αυτή!)
Είπε το εξής..... επιστημονικό:

«Πυροτέχνημα με κάνεις
Πόσα θες να με τρελάνεις
Θα πληρώσω το γιατρό
Για να κλωνοποιηθω" (?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?)


Και αφού πήρατε το δείγμα…..
πάρτε τώρα και ένα…ολόκληρο και …βοήθεια σας!
(Αγνώστου προελέυσεως αν κάποιος γνωρίζει ας μας ενημερώσει μη μείνουμε και ανημέρωτοι δηλαδής)

Είσαι της ζωής μου γούρι
μες στον καυσωνα παγούρι,
κάθε βράδυ κόβω φλέβες
ξενυχτάω με φραπέδες
και ξυλώνω καναπέδες

Στο ρετιρέ της Αμαλίας
θα γίνει της ανωμαλίας
θα'χουμε 11 κοπέλες
θά'ρθουν και άντρες με ομπρέλες (!?)

'Ελα να κάνουμε σεξ(δις)

να μοιάζει η ζωή μας με γυάλινο πυρέξ

άμα έχει παλαμάρι

τι την θέλεις την FERRARI;

Τα ματάκια σου με καίνε

γιατί είσαι μανεκένε

Και συνεχίζω με διάφορα είδη Α & Βου και πρώτο δείγμα το «εργαλείο»του Πλανητάρχη (Επωνομαζόμενος Τάσος Μπουγάς)

«Γδύσου και στήσου στο ψυγειο
Βγάζει καπνούς το εργαλείο
Πέσε πιο χαμηλα
Μιλα πιο σιγά ακούει η γιαγια»

(«Το εργαλείο»Του πλανητάρχη το έχω ολόκληρο αλλά δε σας το βάζω να μη σας κουράζω. Όποιος το θέλει μπορεί να το ζητήσει να του το δώσω).

Προχωράμε σε πιο.... προσωπικές καταστάσεις με την μεγάλη μας τραγουδίστρια Πέπη Τσεσμεσλή

"Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι

με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι
Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,

βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες"

Και πάμε σε διάφορα άλλα που αλίευσα στον γούγλη, για "ειδικές περιπτώσεις".

Για …νεαρές.
"Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο."
"Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ."

Για... σιτεμένες
"Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο."
"Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Αγιο Γεώργιο"

Αλλά και για θρίλερ καταστάσεις

«θα φέρω τη βενζίνη

κι αναλαμβάνω την ευθύνη.

Την είχα άχτι, την είχα άχτι,

τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,

μέσα στο τσίγκινο κουτί,

που φύλαγε τα μπικουτί

Κλείνοντας θα αναφ(ο)νήσω(=τραγουδήσω)με κάποιον που λέει ότι λέγεται Σκούταρης, το παρακάτω!

"Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα,σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο,σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο."

Get your own playlist at snapdrive.net!

(Πηγές πληροφοριών:http://www.xalara.gr/και οι...... κόρες μου)