ΠΗΛΙΟ. Το μαγικό βουνό

Ανεβαίνοντας με βροχή

Όσο ανηφορίζαμε η ομίχλη γίνονταν πιο πυκνή


Και τα τοπία στην ομίχλη έχουν μια μοναδική, μυστηριακή ομορφιά




Μια ομορφιά άγρια, όσο ο ήλιος δύει



Την επόμενη μέρα, υπέροχη λιακάδα.
Χωριά με ολάνθιστα λουλούδια μες στο καταχείμωνο.



Ξύλινο παραδοσιακό γεφυράκι πάνω από έναν χείμαρο

στον Αη Γιάννη που......

..... χύνεται στη θάλασσα αφού διασχίσει το δάσος

και αναρρωτιέται λίγο πριν χαθεί στη θάλασσα
"Τι δουλειά έχει μια γέφυρα από ατσάλι μέσα σε ένα όμορφο δάσος με νερά;

(Ακριβώς απέναντι από τη ξύλινη)




Ηλιόλουστη μέρα και η θάλασσα του Αη γιάννη σε προκαλεί να βουτήξεις.




Αλλά όχι, έχει βράχια !(Ποιός νοιάζεται για το κρύο;)



Tώρα απλώς αγγίζουν το ένα τ'άλλο.

Την 'Ανοιξη που θα ζωντανέψουν, θα καταφέρουν να αγκαλιαστούν.




Η βόλτα στο μαγικό βουνό συνεχίζεται.
Νερά που ξεπετιούνται από διάφορα σημεία των βράχων

Ενώνονται και γίνονται πιο δυνατά, πιο ορμητικά



Πηγή που σχηματίζει φυσική λιμνούλα




Στο βάθος της χαράδρας η ομορφιά της πηγής (έχει τραβηχτεί από μεγάλο ύψος και δε φαίνεται καλά)




Και στο ύψος που φωτογραφίζω ,μπροστά στα πόδια μου

"Ελλάς το ...μεγαλείο σου"!



Μεσημέριασε!

Στάση στο Κισσό για φαγητό και υπέροχο κρασί στο μαγαζί

της κυρά Σταθούλας.Τα φαγητά μη τα περιγράψω.

Απολαύστε τα .....οπτικώς.

Μετά το φαγητό για καφέ στο καφενείο του Βασίλη στον Κισσό, λίγα μέτρα πριν από τον γκρεμμό.

Οχι !Αυτό που βλέπετε είναι η εκκλησία με έναν τεράστιο πλάτανο.Το "καφέ" είναι ακριβώς απέναντι, μέσα στον προάυλιο χώρο της εκκλησίας.Τα έχουν βρεί μια χαρά και συμβιώνουν όλα μαζί.

Τη νύχτα το "καφέ" μεταμορφώνεται σε ναό- μπαράκι . Σε μαγεύουν οι ψαλμωδίες, με τις φωνές της Νίνου και της Φριτζίλας,του Μάρκου και του Μάλαμα,του Τσιτσάνη και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τους Pink floyd μεταξύ των κλαρίνων του Σαλέα και του Αχαλινωτόπουλου, ξένες μπαλάντες, παλιές αγαπημένες, μεταξύ Χατζηδάκη και Ζαμπέτα, τους οποίους ακούς να συνομιλούν από ένα μοναδικό cd του Βασίλη(Μπάρμαν) ,να μαλώνουν και να διαφωνούν για τις πολιτικές τους αντιλήψεις και να αγαπιούνται μέσα από τη μουσική.


Get your own playlist at snapdrive.net!style="color:#993399;">(Μουσική επένδυση:Cd "Ωδές"Βαγγέλης Παπαθανασίου-Ειρήνη Παππά)

Μεθυσμένα λόγια!

Το τσίπουρο κτυπάει κουδούνι ή το κεφάλι μου κτυπάει σα κουδούνι; Μήπως τελικά κτυπάει το κουδούνι; Ποιός πάει μέχρι την πόρτα να ανοίξει… Άντε και τοίχο-τοίχο να κάνω μια προσπάθεια να φτάσω πόρτα.. Ποιος διάολος να είναι μεσημεριάτικα Σαββάτου; Ο κανείς! Άμα δε περιμένεις κάποιον να έρθει ,όλοι οι άλλοι είναι.... κανείς.
Δε πα να χτυπάει; Σκασίλα μας! Δεν περιμένω κανέναν άρα δεν ανοίγω σε κανέναν.
Πάμε στα δικά μας τώρα. Ποιά είναι τα δικά μας; Το θυμόμουν όταν άρχισα να γράφω αλλά τα ξέχασα. Κάτι ήθελα να πω γαμότι μου. Βοηθάτε ρε παιδιά…. Α ναι! Κάτι μου έρχεται να δω αν καταφέρει να φτάσει…
Μπα δεν το βλέπω… Κάπου στη μέση το χάνω!
Α ρε τι σου είναι η ζωή! Πρωτοτυπότατη ατάκα μεθυσμένου!!!...(στην προκειμένη μεθυσμένης και μαλιστα τρελής. Κατά το....τρελή κι αδέσποτη) .
Ε, τι σου είναι ρε η ζωή (τό'πα αυτό;) Ξαδέρφη σου πάντως όχι!
Μια περαστική κυράτσα είναι που περνάει και σου κλείνει το μάτι. Και συ τρέχεις να την προλάβεις. Πανάθε μα τηνε! Μόλις πας να την φτάσεις σου φεύγει.
Τες πα! Σα σκυλί αισθάνομαι που κυνηγάει ότι τρέχει και μόλις σταματήσει κάθεται και το κοιτάει και λέει " τώρα που σταμάτησε τι το κάνουμε; "Έλα μου ντε;"!
Έτσι χαζά κοιτάζω και γω τη ζωή μου μόλις τη προλαβαίνω και μου κάνει τη χάρη δηλαδή να σταματήσει για λίγο.... κάτι ήθελα να της πω. Τώρα το ξέχασα! Δηλαδή πολλά ήθελα να της πω αλλά δε θυμάμαι τίποτα. Ένα κενό στη μνήμη… Αλλά γεμάτο ΚΕΝΟ!! Πω ρε εκφρασάρα."Το γεμάτο κενό"!(φιλοσοφιάζουσα σε κανει το τσίπουρο στη τελική). Και αμα κάποιος καταλάβει τι εννοω...να μου το πει να το μαθω και γω.
Ας το πιάσουμε γενικά το θέμα. Αρκετά το εξειδικεύσαμε.
Τι θα μπορούσαμε να πούμε σε μια «ΖΩΗ»;
Παράπονα, γκρίνια, γιατί, ξαναγιατί και ξαναμαναγιατί! Εμ πολύ καλά κάνει τότε και φεύγει.
Ξέρετε κανέναν που γουστάρει να ακούει γκρίνια; Η ζωή δηλαδή γιατί να ακούσει; Και ξαναφεύγει και άντε ξανά-μανά πάλι στο τρέξιμο εγώ!
Πάω να την πέσω… Άκρη δε βγάζω σήμερα. Η απόλυτη θολούρα στο κεφάλι. Αλλά το πιο περίεργο από όλα ...νοιώθω ευτυχία. Καλά εδώ είναι η κορύφωση της τρέλας. Να μην έχεις κανέναν λόγο να νοιώθεις ευτυχία κι όμως, να... νοιώθεις!
Νοιώθω νοιώθεις νοιώθει ...μετά νομίζω είναι το ...νοιώθουμε;(αν θυμάμαι καλά)! Αν νοιώθουμε άσε να νοιώσουμε. Ωραίο ρήμα για όποιον το νοιώθει. Κι άμα δε το νοιώθει....γάμησέ τα.
Πάω για ύπνο. Προτιμώ να ονειρευτώ παρά να λέω μαλακίες.


Get your own playlist at snapdrive.net!
Διόρθωση στίξεων,ορθογραφίας,(και ότι τέλος πάντων χρειάζονταν για να σουλουπωθεί),ευθύνη φέρει το "Τέρας της Αμάθειας".Ας είναι καλά η κοπέλα, αλλιώς άκρη δε θα βγάζατε ούτε εσείς ούτε εγώ.Τώρα βέβαια τι περιμένετε από μια μεθυσμένη ΚΑΙ μια αμαθή;...Προκόψατε!

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ανταποκρίνομαι και γω στο κάλεσμα της blogoφίλης sigle mamma για την ποίηση.
Σας στέλνω την ανάσα μου από το βορρά με δύο αγαπημένα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαιγια την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαιμπρος στα ντουφέκια!

Μες την αγάπη μας

Ναι αγαπημένη μου ναι
πολύ πριν να σε συναντήσω σε περίμενα.
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας
είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα .

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες από χρόνια.
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας
είναι ένα δροσερό κλωνάρι,
ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα .

Ναι είχες ζήσει πολύ μέσα στα όνειρα μου,
αγαπημένη μου, αγαπημένη μου.
Μες την αγάπη μας, μες την αγάπη μας
είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα.

(Δε γίνεται να μην ακούσουμε το δεύτερο ποίημα με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου)!

Get your own playlist at snapdrive.net!

Ο φίλος μου ο Ιωνάθαν.

Τέλη Ιουλίου 2005, σε κάποιο κάμπιγκ στη Χαλκιδική. Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο προς τη Δύση. 'Ημουν ξαπλωμένη κάτω από ένα φοίνικα, αγναντεύοντας την θάλασσα και την ομορφιά της φύσης. Τρεις μέρες πριν, κάτω από αυτόν τον φοίνικα είχα τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου "Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον". 'Ενας γλάρος, διαφορετικός από τους άλλους, τον οποίο αγάπησα και θαύμασα όπως όλοι, όσοι διάβασαν το βιβλίο. Μπροστά μου ένα πέτρινο στενό γεφυράκι να μπαίνει βαθειά στη θάλασσα, ορίζοντας έτσι και τα σύνορα του κάμπιγκ.

Τότε τον είδα! Καθόταν εκεί. Στο τέρμα από το γεφυράκι. 'Αρπαξα το κινητό με σκοπό να τον φωτογραφίσω και πλησίασα περπατώντας μέσα στη θάλασσα , πλάι από το γεφυράκι. 'Ηταν κουρνιασμένος και λαβωμένος. Η δεξιά του φτερούγα κρεμόταν ακουμπώντας η άκρη της πάνω στη ζεστή πέτρα.Το θλιμμένο βλέμμα του, καρφωμένο πέρα μακρυά στον ορίζοντα. Σαν να κοιτούσε το προορισμό του ή σα να περίμενε κάτι να έρθει από κει. Αγνόησε τελείως την παρουσία μου.

Τον άγγιξα με την ανάστροφη της παλάμης μου απαλά στα φτερά του, με φόβο μη τον τρομάξω. Δεν κινήθηκε καν. Με αγνοούσε επιδεικτικά.' Αρχισα να τον χαϊδεύω όλο και περισσότερο, σε μια προσπάθεια να του δείξω πως δεν ήταν μόνος.

Ανασηκώθηκε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τον ορίζοντα. Προχώρησε λίγα βήματα μπροστά μισανοίγοντας τα φτερά του, σε μια προσπάθεια να πετάξει.

Ξαναγύρισε πίσω. Στάθηκε μπροστά μου και με κοίταξε ίσα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν θυμωμένο. Μήπως θύμωσε που τον ένόχλησα; Μήπως έτσι είναι το βλέμμα των γλάρων; Μήπως με συμπάθησε;
'Εμεινε έτσι ασάλευτος μπροστά μου για λίγα λεπτά. Σα κάτι να μου ζητούσε.Σα κάτι να 'θελε.Ή μήπως ήταν ιδέα μου; Αλλά πως να επικοινωνήσει ένας γλάρος με χτυπημένο φτερό, με έναν άνθρωπο που δεν έχει καν φτερά;

Πήρε και πάλι το δρόμο προς την άκρη της γέφυρας και γω τον ακολουθούσα περπατώντας δίπλα του μέσα στο νερό. Μόλις έφτασε στο τέρμα, άρχισε να ανοιγοκλείνει δυνατά τα φτερά του σε μια προσπάθεια να πετάξει. Μάταια!

"'Αλλη μια φορά" του ψυθιρίζω.

Δεύτερη προσπάθεια,μερικά μικρά πηδηματάκια και πάλι χτύπημα των φτερών του, αλλά πάλι τίποτα.

"Προσπάθησε,θα τα καταφέρεις"!

Στην τρίτη προσπάθεια κατάφερε να απογειωθεί. Δεν πήγε όμως μακρυά. 'Εκανε κύκλους πάνω απ' το κεφάλι μου, με τη μια φτερούγα να κρέμεται άτσαλα, δίνοντας μια αστεία εικόνα που με έκανε να χαμογελάσω. Σιγά σιγά άρχισε να παίρνει ύψος και να ξεμακραίνει προς τον ορίζοντα.

Ξαφνικά παίρνει στροφή προς το μέρος μου, κάνοντας μια χορευτική φιγούρα, σταθεροποιεί τα φτερά του ζυγιάζοντας τα και μετά βουτιά προς τη θέση που βρισκομουν. Μερικοί κύκλοι γρήγοροι, με τα φτερά σε θέση οριζόντια και τελείως ακίνητα, γερμένος λοξά σχεδόν κάθετα με τη θάλασσα. Τον κοιτούσα και γυρνούσα γύρω- γύρω χωρίς να τον χάνω από τα μάτια μου. Με μια απότομη κίνηση άρχισε να κουνάει τα φτερά του, πήρε ύψος, γύρισε το βλέμμα στον ορίζοντα που τον καλούσε προκλητικά και πέταξε ψηλά στον ουρανό. Τον είδα να κατευθύνεται βιαστικός στον προορισμό του. Πετούσε όμορφα ακόμη και με τη φτερούγα να κρέμεται.Σήκωσα το χέρι σε μια κίνηση αποχαιρετισμού. Θαύμασα και ζήλεψα ταυτόχρονα το πέταγμά του. Ένας κόμπος στο λαιμό, δυό δάκρυα που κατάπια , μια εγωιστική ελπίδα ότι θα ξαναγυρίσει να παίξει μαζί μου και ταυτόχρονα μια ευχή.

Πέτα, Ιονάθαν μου, πέτα! Φύγε!

Αν καμμιά φορά με θυμηθείς, έλα να μου δείξεις τις καινούργιες φιγούρες που έμαθες!

Καλά ταξίδια να έχεις!

(Η ιστορία είναι 100% αληθινή και οι φωτογραφίες τραβηγμένες με το κινητό μου)

"Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα

ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα

είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια

(δύο γλάροι) που γυρνάν ξανά στα ίδια"

>

Get your own playlist at snapdrive.net!

Γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ!

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσμασμα από το αλληγορικό παραμύθι του Richard Bach που αναφέρεται σε μια κοινωνία γλάρων με νόμους κανόνες και συνήθειες οπως αυτές των ανθρώπων.Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον ανακάλυψε νέους τρόπους και μεθόδους πετάγματος που ξέφευγαν απο τους συμβατικούς.
Μια μέρα προσγειώθηκε χαρούμενος στο νησί των γλάρων θέλοντας με ενθουσιασμό να μεταφέρει και στους υπόλοιπους γλάρους αυτά που είχε μάθει .)
Και..........

Οι Γλάροι ήταν μαζεμένοι στη Συνάθροιση του Συμβουλίου όταν προσγειώθηκε και καθώς φαίνεται ήταν εκεί συγκεντρωμένοι από ώρα. Γιατί, πραγματικά, περίμεναν.
"Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε! Στάσου στο Κέντρο!".Τα λόγια του Γέροντα ακούστηκαν με μία φωνή υπέρτατης επισημότητας. "Στάσου στο Κέντρο» σήμαινε μόνο μεγάλη ντροπή ή μεγάλη τιμή. Στο Κέντρο για Τιμή ήταν ο τρόπος, με τον οποίο διακρίνονταν οι πιο μεγάλοι αρχηγοί των γλάρων. Μα φυσικά, σκέφτηκε, στο Πρόγευμα του Σμήνους σήμερα το πρωί είδαν την Κατάκτηση!
Εγώ όμως δέν θέλω τιμές. Δεν επιθυμώ να γίνω αρχηγός. Θέλω μόνο να μοιραστώ ό,τι ανακάλυψα, να δείξω τους ορίζοντες πού απλώνονται μπροστά μας. Έκανε ένα βήμα μπρός.
«Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε», είπε ο Γέροντας, «στάσου στο Κέντρο για Ντροπή να σε δουν οι σύντροφοί σου γλάροι!».
‘Ηταν σα να τον είχαν χτυπήσει με σανίδα. Τα γόνατά του λύγισαν, τα φτερά του ζάρωσαν, τα αυτιά του βούιζαν. Στο Κέντρο για Ντροπή; Αδύνατο!
Η Κατάκτηση! Δεν μπορούν να καταλάβουν! Κάνουν λάθος, λάθος!
«...για την επικίνδυνη ανευθυνότητα του», η σοβαρή φωνή αντηχούσε, «που καταπατά την αξιοπρέπεια και την παράδοση της οικογένειας των Γλάρων»...

Να σταθεί στο Κέντρο για Ντροπή σημαίνει πως θα τον διώξουν έξω από την κοινωνία των γλάρων, απόβλητο σε μοναχική ζωή στους Πέρα Βράχους.
«...κάποια μέρα, Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε, θα μάθεις πως η ανευθυνότητα δεν αποδίδει. Η ζωή είναι το άγνωστο κι αυτό που παραμένει άγνωστο· ένα μόνο είναι γνωστό: πως ερχόμαστε στον κόσμο τούτο για να τρώμε, για να παραμείνουμε ζωντανοί όσο μπορούμε περισσότερο».



‘Ένας γλάρος δεν αντιμιλά ποτέ στο Συμβούλιο τού Σμήνους, αλλά η φωνή του Ιωνάθαν ξέσπασε.

«Ανευθυνότητα; Αδέλφια μου!» φώναξε. «Ποιός είναι πιο υπεύθυνος από το γλάρο που ανακαλύπτει κι ακολουθεί ένα νόημα, έναν ανώτερο σκοπό στη ζωή; για χίλια χρόνια τσαλαβουτούμε ψάχνοντας να βρούμε ψαροκεφαλές, αλλά τώρα έχουμε ένα σκοπό στη ζωή - να μάθουμε, να ανακαλύψουμε, να 'μαστε λεύτεροι! Δώστε μου μια ευκαιρία μόνο, αφήστε με να σας δείξω τι ανακάλυψα...».
Το Σμήνος θαρρείς πως ήταν πέτρινο.
«Δεν ανήκεις πια στην Αδελφότητα» φώναξαν όλα μαζί, και μονομιάς έκλεισαν τ' αυτιά τους και του γύρισαν τις πλάτες.
Ο Ιωνάθαν Γλάρος πέρασε τις υπόλοιπες του μέρες μόνος, αλλά πέταξε μακριά, πιο μακριά από τους Πέρα Βράχους. Ήταν θλιμμένος όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε· αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα μάτια τους καί να δουν.
Κάθε μέρα μάθαινε περισσότερα. ‘Έμαθε πως μια βουτιά μπορούσε να τον βοηθήσει να ανακαλύψει τα σπάνια και νόστιμα ψάρια που κολυμπούσαν κοπαδιαστά δέκα πόδια κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού: δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιζήσει. Έμαθε να κοιμάται στον αέρα, ακολουθώντας νυχτερινή πορεία πάνω στο θαλασσινό αγέρι και καλύπτοντας εκατό μίλια απ’ το ηλιοβασίλεμα ως τα ξημερώματα. Με τον ίδιο εσωτερικό του έλεγχο, πετούσε μες από βαριά θαλασσινή ομίχλη κι ανέβαινε ακόμα πιο ψηλά στον αστραφτερό καθαρό ουρανό... ενώ την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι γλάροι στέκονταν στη στεριά μέσα στην καταχνιά και τη βροχή. ’Έμαθε να πετάει με τους αψηλούς ανέμους βαθιά πάνω απ’ τη στεριά, να βρίσκει εκεί για να τραφεί νόστιμα έντομα.
‘Οτι είχε κάποτε ελπίσει να προσφέρει στο Σμήνος το κέρδιζε τώρα μόνο για τον εαυτό του· έμαθε να πετάει, και δε μετάνιωσε για το τίμημα που χρειάστηκε να πληρώσει. Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος ανακάλυψε πως η πλήξη κι ο φόβος κι ο θυμός είναι η αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη, κι όταν αυτά χάθηκαν από τη σκέψη του, έζησε μια πραγματικά μακριά κι ευχάριστη ζωή.

Αυτός ήταν ο πρόλογός μου, για να συστήσω σε όσους δεν έτυχε να διαβάσουν το βιβλίο,τον "φίλο μου" Γλάρο Ιωνάθαν ,τον οποίο είχα τη χαρά να γνώρισω από κοντά πριν 3 χρόνια σχεδόν ,όταν έκανα κάμπιγκ και...........η συνέχεια στο επόμενο επισόδειο.

Μάλιστα σκοπεύω να δώσω στη δημοσιότητα ΚΑΙ ντοκουμέντα)!!!!

Get your own playlist at snapdrive.net!

Έκανα τη μοναξιά μου
παραθύρι στα όνειρα μου
κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος
και μου μίλησε με θάρρος.
Μου ‘πε: κοίτα πως πετάω
κι από τα ψηλά κοιτάω
έτσι είδα τα όνειρά σου
κι είμαι τώρα εδώ μπροστά σου.

Μου ‘πε κι άλλα - μου ‘πε κι άλλα
ώσπου άρχισε ψιχάλα...
έλα, μου ‘πε, πάμε τώρα
δε φοβόμαστε τη μπόρα...

Θα πετάξουμε παντού
έχω θύελλα στο νου
αστραπή μες στην καρδιά μου
ουρανό τα όνειρά μου.

Έκανα τη μοναξιά μου
παραμύθι στα όνειρά μου
κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος
και μου μίλησε με θάρρος.

FRIDA KHALO

ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΟΝΟΥΣ

" Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση. Αυτό ας το μάθουν όλοι. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά.Πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Εκείνη η καυτή μέρα θα με κρατάει πάντα μες στην αγκαλιά της. Ως παιδί, εκπυρσοκρότησα. Ως ενήλικος, πυρπολήθηκα. Είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου.Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι. Μετά από λίγο, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, el Gran Insurrecto, θα ξεσήκωνε το Νότο.Ήμουν, λοιπόν, τυχερή: το 1910 ήταν η χρονολογία γέννησής μου".(Frida Khalo)

"H τέχνη της ζωγραφικής είναι η ποίηση με εικονες." Η ταινία" Frida khalo"είναι μια ποιητική ταινια που οι εικόνες της μοιάζουν με ζωφραφικούς πίνακες .
Η Salma Hayek αποδίδει εκπληκτικά το ρόλο της ως Frida.

Μια σύγκρουση του λεωφορείου που ταξίδευε η Frida όταν ηταν σχεδόν 17 χρονών, ήταν η αιτία ένας σωλήνας να διασχίσει το ισχύο προς τα γεννητικά της όργανα ,διαλύοντας την σπονδυλική της στήλη σε τρία σημεία, σπάζοντάς της πλευρά και πόδια.
Απανωτές και αναρίθμητες χειρουργικές επεμβάσεις ,που κράτησαν πάρα πολύ καιρό κρατώντας την καθήλωμένη στο κρεβάτι, κατάφεραν να της χαρίσουν τη ζωή.Μια ζωή μέσα σε συνεχείς πόνους. Που όμως ,δεν κατάφεραν να νικήσουν το πάθος που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της. Ο πόνος της εκφράζεται στη καλλιτεχνική της δουλειά, καθώς ζωγράφιζε ξαπλωμένη με γύψο σε ολόκληρο το κορμί, βλέποντας τον εαυτό της σε έναν καθρέφτη κρεμασμένο επάνω από το κρεβάτι της.
Στη ζωή της, η γυναίκα και η ζωγράφος είναι αδιαχώριστες, οδηγούμενες από μια μοίρα που κυριαρχείται από τον πόνο και την αρρώστια.

"Η Φρίντα είναι το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της τέχνης κάποιου που κατακερμάτισε το στήθος και την καρδιά του για να δείξει τη βιολογική αλήθεια όσων αισθάνεται".(Diego Riviera)Στις πρώτες της εξόδους, αφού κατάφερε τελικά να περπατήσει, πηγαίνει στο γνωστό ζωγράφο Diego Riviera δείχνοντάς του τους πίνακές της.
Μια δυνατή φιλία με τον μέντορά της και σύντροφό της στις πολιτικές της ανησυχίες, μετεξελίχτηκε σε ερωτική σχέση η οποία προχώρησε σε γάμο δυο χρόνια αργότερα ( όταν η Frida ήταν 22 και ο Diego 43), αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ του ερωτικού πάθους και τον σεβασμό στη προσωπική ελευθερία του ενός προς τον άλλον, για να φτάσει σε ένα κρεσέντο βαθειάς αγάπης, μέχρι το τέλος της Frida στα 48 της χρόνια.

Παρ'όλα αυτά ο πολύ άστατος ερωτικός χαρακτήρας του Diego, με κορύφωση το ειδύλλιο του με την Christina Khalo,αδελφή της Frida,ήταν η αφορμή του χωρισμού τους και της βαθειάς κατάθλιψης της Frida που βρήκε διέξοδο στο ποτό και τον αλκολισμό.

Κατά τη διάρκεια της διάστασής τους, προσφέρουν πολιτικό άσυλο στον
Leon Trotsky και τη σύζυγό του Natalia, όταν κατέφθασαν στο Μεξικό, φιλοξενώντας τους στο πατρικό σπίτι της Frida. Μια θερμή φιλία της Frida με τον Trotsky τους οδηγεί σε μια ,μικρής διάρκειας, ερωτική σχέση.

Μια ταινία που μαγεύει τον θεατή με την εκρηκτική προσωπικότητα της Frida,την έντονη πολυχρωμία των εικόνων, σε σημείο τα εξωτερικά γυρίσματα να μας μεταφέρουν σε μια εξωτική ατμόσφαιρα ,που σε συνδιασμό με το καταπληκτικό soundrack της ταινίας ,γεμάτο ερωτική μεξικάνικη μουσική,δίνουν ένα μοναδικό αποτέλεσμα το οποίο αντικατοπτρίζει την παθιασμένη ψυχή της Frida.

Μια γυναίκα που έζησε μέσα στο πόνο, το πάθος για τη ζωή ,την τέχνη,το χορό,και τον έρωτα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

"Δεν θέλω να γίνω αντιδραστικός, αλλά πρέπει να γίνουμε πιο πολεμικοί για να κερδίσουμε το χρόνο μας και τη διάθεσή μας. Εμείς αποφασίζουμε για τα πράγματα. Κι αν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας είναι γιατί δεν βάλαμε ψηλά τα χέρια" .(Σ.Μάλαμας)

Ο Σωκράτης Μάλαμας τραγουδιστής και τραγουδοποιός,ανήκει σε κείνην την κατηγορία καλλιτεχνών που για να εκτιμηθούν όπως τους αξίζει πρέπει να «μελετηθούν».Και αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα ο Σωκράτης θα γίνει ο αγαπημένος όσων ασχολούνται με την «τέχνη της μουσικής» και όχι απλά, ακούνε μουσική.
Δε θα μιλήσω για τη βιογραφία του και τη δισκογραφίκή του δουλειά.Για όποιον ενδιαφέρεται αυτά καταγράφονται εδώ :http://listen.to/malamas

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τα τραγούδια του, με την ιδιόρρυθμη φωνή του, ένοιωσα ότι χαιδεύουν την ψυχή μου, τ'αυτιά μου, αγγίζουν τις σκέψεις μου, μαντεύουν τους προβληματισμούς μου,τα όνειρα μου , τις επιθυμίες μου . Πολλούς από τους στίχους των τραγουδιών του έχει γράψει ο ίδιος, έχει όμως συνεργαστεί και με καταξιωμένους στιχουργους-συνθέτες(Θ.Παπακωνσταντίνου,'Αλκη Αλκαίου,Τσακνή,Ξυδάκη κλπ) .Η μουσική σε πολλά από τα τραγούδια του παραπέμπει στην αμιγή λαική ή παραδοσιακή μας μουσική.

Περίληψη από μια 2ωρη(!) αφήγηση φίλης μου.
"Πριν δύο χρόνια σχεδόν,η φίλη μου, είχε την τύχη να παραβρεθεί σε μια «βραδιά για φίλους του Σωκράτη " που διοργάνωσε κοινός τους φίλος στο μπαράκι του. Λίγα άτομα (αφού το μπαράκι ήταν μικρό) ειδικά προσκαλεσμένοι,από όλη την Ελλάδα, συναντηθήκαν σε μια μαγευτική τοποθεσία, κάπου στη κεντρική Ελλάδα .Το μπαράκι βρισκόνταν σκαρφαλωμένο στην πλαγιά ενός βουνού μέσα στο δάσος."Ήταν ένας από «μας» ανθρωπος σεμνός και χαμηλών τόνων".Περιγράφει η φίλη μου. Καθόταν ανάμεσά τους.Μια παρέα όλοι μαζί, που μιλούσαν,γελούσαν,έπιναν και άφηναν τον Σωκράτη να τους ταξιδεύει με την κιθάρα του και τη ζεστή φωνή του. Επέμενε να τραγουδάνε μαζί του, αν και οι περισσότεροι προτιμούσαν να κλείνουν τα μάτια και απλά να ακούν .Καθώς η βραδιά κυλούσε και το ποτό σε συνδιασμό με τα τραγούδια του Μάλαμα ανέβαζε την αδρεναλίνη, άρχισε να τους οδηγεί σε παλιά λαικά μονοπάτια με τραγούδια του Τσιτσάνη ,Βαμβακάρη,Καζαντζίδη. Η «βραδιά» έγινε «χάραμα» μέχρι που η πρώτη ακτίνα του ήλιου χτύπησε αδιάκριτα τη τζαμαρία για να τους προσγειώσει και να τους μεταφέρει, με κακεντρέχεια, στην πραγματικότητα. "

ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Χίλιες καρδιές αγάπησα
καμμιά δε ξεχωρίζω
γι' αυτό στη μοναξιά πατώ
κι αντί για το φεγγάρι
έχω τ' αστέρια τ' ουρανού
αμέτρητα μέσα στο νου.

Σε χίλιους δρόμους περπατώ
και πουθενά δεν φτάνω.

Σ'όλα τα λούλουδα της γης
μ' αρέσει να γυρίζω
όμως φοβάμαι να σταθώ
σ' έναν μονάχα της ανθό.

Θέλει κουράγιο ν' αγαπάς
τα πάντα και κανέναν...

...Μ' απ' όλα το πιο δύσκολο
είναι να βρεις τον έναν.

Get your own playlist at snapdrive.net!

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

Της νύχτας τα παράπονα τα παίρνεις απ’ το χέρι
τα βάζεις για να κοιμηθούν κι αυτά τραβούν μαχαίρι
Σου λεν πως είναι της ζωής τα σύνορα κλεισμένα
Αντάλλαγμα να τα διαβείς γυρεύουν μόνο εσένα

Παρηγοριά τα όργανα, φαρμάκι τα στιχάκια
Και στου χορού τα βήματα τα πιο γλυκά μεράκια

Βουτάς να πιάσεις τον σταυρό στα μάτια της καλής σου
Χίλιοι διαβόλοι καρτερούν ν’ αρπάξουν την ψυχή σου
Κι εσύ τους λες για μια στιγμή σταθείτε να περάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω

Έρχεται το ξημέρωμα σε μια άδεια προκυμαία
Τα όνειρα κι οι ομορφιές μπαρκάρουνε λαθραία...

Get your own playlist at snapdrive.net!

ΑΝΑΣΕΣ ΒΙΑΣΤΙΚΕΣ

Ανάσες βιαστικές, λοξές ματιές
σκιές που δραπετεύουν στο σκοτάδι
ξέρεις καλά για πού τραβούν,
τον ίδιο κύκλο ακολουθούν
γρανάζια ηλίθιας μηχανής,
θύματα κάποιας αμοιβής.

Ύπνος σφαγμένος στα μισά,
όνειρα βιαστικά, εφιαλτικά
κρύο σ' ακολουθά το πρωινό
κάπου ξυπνάει ένα μωρό
και κλαίει στο δικό σου τον καημό

Άθλιες μέρες και στενή ζωή,
πηγάδι ο χρόνος να σκεπάζει καθετί
ασήμαντο και καθημερινό,
φωνή που κόβεται στα δυο.

Στενά η ζωή σ' ακολουθά,
το σήμερα ήταν χθες, δεν σ' αφορά
ούτε θα βρεις ποτέ σου διαφορά
στην όμορφή μας πόλη τα χαράματα

Get your own playlist at snapdrive.net!

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1903

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω

Get your own playlist at snapdrive.net!

Απολογισμός και Αναθεώρηση!('Οχι συντάγματος)

Λοιπόν έχουμε και λέμε! Το 2007 είναι πλέον παρελθόν!
Έκανες τον απολογισμό σου.Τι είχες, τι έχασες,τι ήθελες και δε καταφερες να κάνεις, τι λάθη έκανες (αν έκανες ) .

Και αν τα παραπάνω αφορούν τα οικονομικά σου, μην ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Το ρητό «κάθε πέρσυ και καλύτερα» είναι πολύ σοφό!

Δεν φτάνει ο μισθός που έγινε καπνός, τόσο ο 12ος όσο και ο 13ος, δε φτάνει το εορτοδάνειο που θα το πληρώνουν και τα εγγόνια σου (γιατί δεν είναι ένα εορτοδάνειο, είναι και τα προηγούμενα), έχεις απο πάνω να πληρώνεις και τη δόση του σπιτιού και του αυτοκινήτου (που ήθελες και καινούργιο πανάθεμά σε!)

Έκανες και την αυτοκριτική σου. Δε βρίσκεις να έκανες πολλα λάθη.Τα περισσότερα τα έκαναν οι ΑΛΛΟΙ. Εσύ, κάτι (κατά συνθήκην) ψιλοψεμματάκια, κάτι ψιλομ@λ@κιούλες.Οι άλλοι έκαναν τα μεγάλα λάθη, τα μη αναστρέψιμα.

Ενα λάθος σοβαρό μόνο έκανες! Την ψήφο που έρριξες! Αλλά και πάλι δεν φταις εσύ!Πλανήθηκες πλάνην οικτρά! Σε ξεγέλασαν! 'Αλλα σου δείξαν, άλλα σου δώσαν!Σα το τηλεμάρκετιγκ ένα πράμα!

Ότι έγινε, έγινε!Το 2008 μας έχει ήδη μπει!

Και αρχιζεις τώρα να κάνεις τις μελέτες σου και τους προυπολογισμούς σου.

Κομμένα τα αρμάνια, τα χαρμάνια και οι ντόλτσε καμπάνες! Για 3 χρόνια δεν θα αλλάξεις κινητό,ακόμη κι αν βγουν τα 10ης γενιάς που θα κάνουν και τηλεμεταφορές!('Αμα χαλάσει βολέψου με κανένα δωρεάν που δίνουν με τις επιδοτήσεις.)Πρέπει να σβήσεις τα παλιά να κλείσεις τα τεφτέρια (για να μπορείς να ανοίξεις άλλα).

Άντε τώρα και τις αναθεωρήσεις σου όσον αφορά φίλους , σχέσεις κλπ κλπ

Στον τάδε έδωσες ήδη πολλές ευκαιρίες!Μυαλό δε βάζει, καιρός να τον "στείλεις"!

Η δείνα πάλι, άρχισε να σου γίνεται φόρτωμα. Κάθε τρεις και λίγο, τυχαία παιρνάει μεσημεριάτικα κάτω στο σπίτι σου, δε γίνεται να μην ανέβει να σε δει.Και δεν μπορείς να της πεις...ότι δε φτάνει το φαγητό ή δε μαγείρεψες σήμερα!Κάτι πρέπει να την ταίσεις, έστω να παραγγείλεις μια πίτσα.(ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΕΙΠΑΜΕ ΚΟΜΜΕΝΑ!)Αντε να την κανεις πέρα σιγά- σιγά , να βρει άλλο κορόιδο να την ταίζει!(Πριν την κάνεις πέρα, ζήτα και τα δανεικά που τάχα μου -τάχα μου ξέχασε).

Αμ ο" έρωτας" πάλι; Σ’ έχει πνίξει με τις εκδηλώσεις αγάπης. Ότι κάνεις, δίκιο σου βρίσκει! 'Οτι στραβό κάνεις, σωστά καμωμένο είναι! Βαρεμάρα σκέτη!Εσύ φταις τώρα αν του αλλάξεις το ζώδιο και από ζυγό τον κάνεις...... Αιγώκερω ή έστω Ταύρο;‘Ετσι για να ....ταρακουνηθούν λίγο τα λιμνάζοντα ύδατα!

Βάλε τώρα το μυαλό σου (θηλυκό ή αρσενικό) να δουλέψει πως θα φέρεις πίσω την προηγούμενη σχέση, που σε άφησε μπουκάλα, επειδή έκανες το μικρό λαθάκι να πεις ένα ψεμματάκι, ότι ήσουν 3 μέρες στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα, ενώ εσύ το γλεντούσες με συνάδελφο στη Χαλκιδική, το καλοκαίρι που πέρασε!(Και αυτή η ηλίθια κοινή φίλη ήταν ανάγκη να το πει ότι σε είδε;) Στους διαγραφέντες και η ηλίθια!

Πάμε τώρα στα " κλπ".

Σε δυο μήνες λήγει το ντι ες ελ!

ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΝΕΤ! ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ!

Και κάτι ακόμη!Θα έχουμε, λένε, εκλογές πάλι!(κάτι ακούγεται για Άνοιξη). Μη κάνεις το λάθος και ξαναψηφίσεις τον ΙΔΙΟ μ@λ@κ@, ούτε τον ΑΛΛΟ μ@λ@κα!.Και μη με ρωτήσεις ποιόν μ@λ@κ@ να ψηφίσεις, έχω τους δικους μου νταλγκάδες να σκεφτώ τώρα, δε θα προβληματιστώ και για σένα!

Βουρ τώρα να κάνεις τα σχέδια πράξη.’Ηδη έχουν περάσει 4 μέρες που μπήκε ο καινούργιος χρόνος!

Α ΡΕ ΣΩΚΡΑΤΗ ! ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!

'Αλλα θέλω κι άλλα κάνω

πώς να σου το πω

έλεγα περνούν τα χρόνια

θα συμμορφωθώ.

Μα είναι δώρο άδωρο

ν' αλλάξεις χαρακτήρα

τζάμπα κρατάς λογαριασμό

τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου

μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου,

το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας

απίστευτος ο κόσμοςκι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω

κι έφτασα ως εδώ

λάθη στραβά και πάθη

μ' έβγαλαν σωστό.

Ξημερώματα στο δρόμο

ρίχνω πετονιά

πιάνω τον εαυτό μου

και χάνω το μυαλό μου.

Get your own playlist at snapdrive.net!